Mother...

Who can describe,
what makes a mother?
It is not only,
getting pregnant,
and bearing with child.

It is not only birth,
the pain, the agony,

and not only,
being with a father,
if you're lucky.

It is not the child,
it's self, immaculate.
And not the bringing up,
against all odds.
Not succes, or failure.

A mother,
comes from another mother.
It is the circle of life,
repeating birth,
Forever.

Onvermijdelijkheid

Wat is toch die chemie,
tussen vrouw en man?
Dat maakt, dat wij dansen,
om elkaar heen,
en de hete brij.

We prikkelen, zogezegd,
elkaars alter ego,
de vrouw in de man,
ontdekt de man,
in de vrouw, en weerom.

Het is niet, dat
we op elkaar willen lijken,
noch in elkaar opgaan.
Het is een verlangen,
de bevestiging van onszelf.

In de grond hiervan,
schuilt de kleine dood,
de vermenigvuldiging,
ultieme vermenging van,
wat ons definieert.

Op een hoger plan woedt,
een strijd om vervulling.
De uitdaging van de vondst,
van iemand,
die tot je hart spreekt, onvermijdelijk.

Oude man.

De zon gaat op,
en stram verheft hij zich
van zijn eenvoudig bed.

Zijn huisje is klein en sober,
het enige raam,
kijkt uit op zee.

Hij denkt aan vroeger,
met zijn bootje,
op het ruime sop.

Nu is hij oud, gestrand,
en aangespoeld hier,
op deze ruige kust.

In eenzaamheid,
slijt hij zijn dagen, maar dan
komt de klop op de deur.

Daar staat een jonge vrouw,
verwilderd, en verwaaid.
Hij zegt: "Kom binnen, eet wat."

Zij spreken niet,
in zelfverkozen eenzaamheid.
Woorden zijn nutteloos.

De zee buldert,
de noordwester kraakt,
de meeuwen krijsen.

Alleen

Eens kom je
Er onverbiddelijk achter.
Niet feitelijk, of
Zakelijk, zijn wij
Alleen, en voelen ons verlaten.
Als je alles bij elkaar telt, zijn
Mensen, maar mensen.

Menigeen, kent
Eenzaamheid.
Niettemin, zijn we daarin
Samen.

Op zoek

raad niet mijn gedachten
als ik naar buiten tuur
vaak is het ook voor mij wachten
zwijgen lijkt dan mijn beste buur

overbruggen van diepte
naar een heldere klank
is meestentijds afhankelijk
van een onzichtbare kracht

meestal wordt het beheerst
door eenvoud op zoek naar macht
of chaos die door aderen jaagt
en hard wil vertalen naar zacht

ook dagen dag en nacht mij uit
helder licht te kweken
doch als mijn tong op onwil stuit
ligt er over de verwachting
nog een mistige barensdeken

==

Julius Dreyfsandt Zu Schlamm

https://www.facebook.com/dreyfsandtzuschlamm

Face in the crowd.

Ik zie je, overal.
Kan je niet ontlopen.

Zonder mankeren,
In ieder beeld,
En alle vormen.

Je zit in me,
Eén weg, of de andere.

Overigens, ik zie je graag,
Voor mijn geestesoog.
En mocht je er niet zijn,
Raar genoeg, ik verzin je.
Altijd, en eeuwig,
Loop je door het beeld.

Goodbye, Virgo...

Aan het einde van de zomer,
reist de Zon door Virgo.

De laatste maand,
voordat de natuur, gaat slapen.

Voor de zon,
zit de reis door de trotse Leeuw, erop.
Hittegolven, bosbranden,
El Nino, tsunami's, smeltende ijskappen.

Dan komt de koele Maagd,
de nazomer verwarmen.
Vlinders, spinnen, eekhoorns,
Buiken vol, de herfst komt.

Er gaat een mantel van liefde,
rondom de natuur.
De zon, geeft haar laatste
warmte af, aan alles wat leeft.

Virgo, beziet dit alles,
In liefde, en overgave.
Want straks komt die Weegschaal,
en wikt en weegt, de herfst.

Kattenfluisteraar.

Je weet,
ik kan je niets,
vertellen over katten, in het algemeen.

Je ronkt in mijn oor,
snuffelt aan mijn wang,
likt mijn vingers af, makreel.

Ik weet,
je snapt niks van mensen.
Het zijn vreemde katten, in het geheel.

Je blért om eten,
slaapt in bed,
pist in een hoek, ze vinden het best.

Maar toch heb je ze.
Strelen, slijmen, verwennerij.
Jouw feromonen doen de rest.

Maar ik weet ook,
je hebt me graag,
en vlijt jezelf over mij heen.

De roep, vanuit de verte...

de roep vanuit de verte
is hoorbaar

of ik het beloofd had, ik weet het niet meer
wegen liepen in de weg, geraakten
in een kluwen

het huis heeft al afscheid genomen
ik bereid me voor
en vergeet mijn wensen

op tafel ligt al jaren beschimmeld suikerbrood
zoals een kind dat nooit
heeft leren toveren

een poster aan de muur draagt de stilte
het heeft mij nimmer verveeld

gooi mijn as op het gras
op de plek waar ik vorig jaar
ben uitgestrooid

ergens tussen vier en vijf uur
's namiddags

k.e.

==

https://www.facebook.com/kerima.ellouise

De leugen.

Het is niet,
zo zeer,
het verdraaien van
de waarheid.

En ook niet,
en allesbehalve,
de ontkenning van
enige realiteit.

Het is eerder,
en onvermijdelijk,
de opgedrongen perceptie
van beleving.

Als een film,
vrijwillig bekeken.
Alleen het einde,
valt tegen.

Vrienden, voor Bart.

Ik dank je voor,
Je warmte,
Je vriendschap,
Je woorden,
Je enorme omhelzingen.

Dank je,
Voor wie je bent,
Voor wie je kunt zijn,
Voor wat je kunt worden,
Voor alles, wat je al was.

Ik geef je in ruil,
Mijn zijn,
Mijn wereld,
Mijn dwarsigheid,
Mijn liefde.

Al, wat ik ben.

Writers block

Je hebt zo, van die dagen.
Niets lukt, niks mag.
Alles haakt af.

Het is dan het beste,
je erbij neer te leggen.
Gewoon, een van die dagen,
waarop je beter in je bed blijft.

Besluiteloos, zet je je dan toch,
aan het werk.
Je weet immers maar nooit,
wat ledigheid je brengt.

In ieder zaadje, ligt een belofte,
of, op zijn minst hoop.
Het is nog altijd zo,
wie zaait zal oogsten.

Van Anne.

in de tram bladerend
in blokkende Ronnie
door vensters turend
naar zichzelf

binnenkant naar buiten
gekeerd en omgekeerd
genieten van niet
bladderend weefsel

tot as ontvonkt

Anne Vellinga

==
https://www.facebook.com/anne.vellinga.1

Vensters.

Als ik kijk,
naar buiten,
dan zie ik, mijzelf.

Links, Rechts,
Onder, Boven,
Voor, Achter.

Ik zie licht,
Het schijnt door,
Mijn geest.

De beelden,
Kan ik niet ontsnappen,
Ik ben dat...

vannacht, sliep ik...

vannacht sliep ik
met wilde katten
liederen spinnend
in mijn vlees -

bijtende wind
in botten en bloed -

het stille lichaam
in de wind
geslagen krassen kraaien
in botte ravijnen
de herinnering -

vannacht brak zij los
uit gebeente
gierende storm
langs ravijnen van pijn -

in de ochtendstond
legde zij zich neer

Anne Vellinga

==
https://www.facebook.com/anne.vellinga.1

Vleugelslag.

Ik zie je,
gaan,
op je wieken.
Vrij

Je bent, en
opgeschrikt en al,
volg je,
je instinct.

Ik zie je,
graag,
op je wieken.
Vrij.

Vlieg,
mijn lief.

Spark of life...

Sizzling,
Pulsating, in
Agony, endless,

Rooted in sunlight,
Knowing nothing.

Or, forever,
Fading.

Lingering, holding on,
In the end,
Fired up,
Earth dwelling, driven by wind.

Spiegelbeeld.

Wij zien onszelf, terug
In Alles, wat we doen.
Je ontkomt er niet aan.

Zelfs, als wij,
In zich gekeerd,
Elkaar, en anderen,
Naogen, in de verte.

Ogen in het water,
Naijverige schaduwen in het gras,
Spoken tussen het riet.

Zeker is,
Een ding.
Leven, is niets anders.
Fata Morgana.

(met dank aan Rob fink, plaatjesdromer)

Geschreven in zijn eigen bloed...

Vaarwel, mijn vriend, vaarwel.
Mijn liefste, ik draag je in mijn hart.
Dit voorbestemde afscheid

Belooft een weerzien later.


Vaarwel mijn vriend, geen handdruk, geen woord,
Treur niet en frons niet zo droef,
In dit leven is sterven niets nieuws,
Al is leven natuurlijk niet veel nieuwer.

My universal friend...

Herfst.

De bladeren vallen,
En wij, omhoog,
Naar de ijle sferen, waar het melancoliek hart nog ruimte vindt,
Klaar voor de val naar aarde...

Inspiratie.

Voor mij,
Te vergelijken met,
De stap op de dorre tak,

Struikelen over een steen,
Opschrikken van de schreeuw,
In de nacht...

Jezelf betrappen, op een gedachte.
Of het plotselinge kippenvel,
Bij het ruiken van de geur,
Van een beeld,
Of de kleur,
Van een geluid.

Het overvalt je,
Wat er eerst niet was.
Maar het was er al,
Altijd, in jezelf.
Je moest alleen maar luisteren,
Naar jezelf.

spieden

mijn tranen kabbelen
over steentjes

ik pak er een

glad gepolijst
mosgroen
glimmend
weerspiegelen ze mijn ogen

nog een...
nog een!
honderden ogen
die mij aanstaren

recht in
dwars door
als was ik

enrico lommerte

Het ontstaan van een dichter.

Zoals een beeldhouwer,
Het beeld al ziet,
In een blok hout,

Steen, of staal.

Zoals een schilder,
Het tafereel ziet,
Losgeweekt,
Van het maagdelijk doek.

Zo staart een dichter,
Naar het lege vel,
Allengs besprongen,
Door zijn gedachten.

onttrekt poëzie aan de vergetelheid...

Volledig afgebroken,

En onopvolgbare zinnen, ja,
Hele stukken tekst,
Zitten elkaar achterna.
Bang voor afwijzing,
Zoeken ze naar logica.

Linda de Dichter.

De Idee

Vandaag,
Had ik een idee.
Het was mooi,

Klein,
Maar ik vond het fijn.

Maar,
Toen ik er over ging denken,
Werd het allengs groter,
Onhandelbaar,
En stoffelijk.

Een idee,
Kan leiden tot gedachten.
Mogelijk tot daden.
Maar dat is slechts,
Een idee.